MAIKLING KWENTO

“Ang kasinungalingan”

Ni: Denzel Delgado

     Ako’y nagkagusto sa isang babae. Maganda siya’t dilaw ang buhok, mahilig makipaglaro sa mga bata at mahilig ding tumutog ng violin. Hinding hindi ko siya makakalimutan. Ako si Adrian hindi ganon kagwapo, naka salamin at mahilig tumugtog ng piano ngunit ito’y tinigilan ko. Namatay na ang aking ina dahil sa isang sakit at ang nag aalaga sakin ay ang aking tita. Nagsimula ang lahat nung may pinapakilala saking babae ang kaklase ko na si Maria at Joseph. Magkikita kami sa isang “convention” kung saan gaganapin ang isang kompetisyon sa pag tugtog ng violin. Kinabukasan akong naunang pumunta sa tiyak na lugar. Doon ko naktia ang babaeng gusto ko. Tumutugtog siya ng violin at nakikipaglaro sa mga bata. Gusto ko sya kunan ng larawan kaya’t kinuha ko ang aking “cellphone”. Sa kasamaang palad nilipad ang kanyang palda nung kukunan ko na dapat siya ng larawan. Buti’t hindi ko napindot ang aking cellphone ngunit nahuli nya akong kinukuhaan ko siya ng larawan at akala niya’y akoy bastos. Inaway niya ako at buti dumating ang dalawa kong kaibigan na si Joseph at Maria. Ito’y kinausap ni Joseph at nag pakilala sya samin. Siya pala ang tinutukoy ni Maria sakin. Ang pangalan niya ay Emily at ako’y biglang nagulat dahil kilala nya ako. Yun pala’y dati pa niya ako kilala dahil nung bata ako, ako’y sikat sa pagtugtog ng piano. Ngayo’y niyaya nya na kaming pumasok sa lugar dahil magtatanghal na siya. Hinablot niya ang aking kamay at saka kami nag madaling pumunta. Yung mga oras na iyon, yun ang oras na hinding hindi ko makakalimutan. Nung siya na ang magtatanghal ako’y nagagalak na at natutuwa. Sobrang galing niya mag violin at lalo pa siyang gumaganda. Ako’y napatulala lang pati nadin ang aking kaibigan na si Maria ngunit sa kabilang banda ang kaibigan kong si Joseph ay natutulog lang at pag tapos ng pagtatanghal, niyakap ni Joseph si Emily. Laki kong gulat dahil akala ko’y magkaibigan lang sila. Magkasintahan na pala sila. Ako’y malungkot at sa pag uwi ko ng bahay ako’y nakatulala lang sa aking ding ding at ako’y nakatulog. Kinabukasan sa eskwela, nilapitan ako ni Emily at sinabi “Magtanghal tayo”. Nagulat ako dahil hindi naman ako marunong mag violin yun pala’y duo pala. Siya ang mag v-violin at ako naman ang mag p-piano ngunit tinigilan ko na to dahil pag ako’y tumutugtog hindi ko naririnig ang mga nota. Nangyari ito nung namatay ang aking ina at ako’y na trauma. Sabi niya’y “Ayos lang tutulungan kita makapagtugtog ng piano kahit na hindi mo naririnig ang mga nota”. Ako’y nagtiwala at ito’y tinanggap ko na. Nag ensayo kami araw- araw. Hanggang sa dumating na ang araw ng kompetisyon. Pumunta din ang aming mga kaibigan. Ako’y kinakabahan at may planong mag backout na. “Emily hindi ko ata kakayanin. Pano pag nagkamali ako?” sabi ko. “Ayos lang iyon akong bahala sayo,” sabi ni Emily. Hanggang sa kami na ang magtatanghal. Gaya ng aking inaakala madami akong mali na nagawa. Sa kalagitnaan madami ang nadismaya dahil hindi naman ako dati tumugtog ng piano kaya’t tinandaan ko lahat ang mga nota hanggang sa umayos ang aking pagtugtog. Pag katapos namin mag tanghal si Emily ay hinimatay, agad naming sinugod si Emily sa ospital at buti’y okay siya. Anaemic lang daw siya kaya ganon. Inimbita kami ng organizer ng lugar para mag tanghal ulit kaming dalawa dahil maganda daw ang mga pinakita namin. Ito’y tinanggap namin. Nakalabas na si Emily sa ospital at kami’y nag ensayo ulit. Ngunit nabalitaan ko na may sakit si Emily. Pinuntahan ko siya at siya’y nasa ospital ulit. Isa palang kasinungalingan na anaemic siya. Dati pa pala siya nahihimatay at nagsusuka ng dugo ng ilang beses. Ako’y nalungkot pati na din ang aking mga kaibigan. Ngayong oras ako naman ang magbibigay ng inspirasyon kay Emily. Nagtanghal kami ng duet kasama ang kapatid ni Maria. Ito’y maayos at pinapakinggan pala ni Emily sa pamamagitan ng tawag kay Maria. Pagkatapos pakinggan ito ni Emily naiyak si Emily. Nagdesisyon si Emily na gawin ang surgery na pwede itong ikamatay niya para makapag duo ulit kami. Sa kasamaang palad, namatay si Emily dahil sa surgery. Lahat ay naging malungkot. May binigay sa aking sulat ang magulang ni Emily na ipinapahiwatig na siya’y inlove sa akin dati pa nung kami’y bata pa. Nagsinungaling siya na may gusto siya sa aking kaibigan na si Joseph para lang maging close kaming dalawa na hindi masasaktan ang aking kaibigan na si Maria dahil may gusto din sa akin si Maria noong kami’y bata pa. Ito ang kasinungalingan niya.

“Ang Aking Kaibigan”

Ni: Vianca Marie Cordero

   Ako nga pala si Sofia isang simpleng tao na mayroong pangarap sa buhay, habang naglalakad ako papuntang tindahan dahil may bibilhin ako napansin kong may nakatayo malapit sa apartment na tinitirhan ko at ng akma kong pupuntahan ay bigla nalang siyang tumakbo palayo. Umuwi na si Sofia upang gawin ang iba pa niyang gawain, naligo, nagbihis at aalis dahil may pupuntahan, nang kukunin  na niya ang susi ng kanyang kotse nasanggi niya ang pictiure frame nilang dalawang kasama ang bestfriend niyang si Diego “namimiss na kita” yan nalamang ang tanging nasabi ni Sofia at umalis na siya.

   Nang makarating na siya sa trabaho ay bigla siyang pinuntahan ni Michelle at may ibinalita sa kanya ito “Sofia!! Nakauwi na raw ang bestfriend mong si Diego sabi sa akin ni tita.” Gulat na gulat si Sofia ng malaman ang balita magkakaibigan sila nila Michelle at Sofia. Labinglimang taon narin simula ng iwan siya ni Diego dahil nangibang bansa ang kanyang pamilya , bata palang sila ay magkaibigan na sila nito, dahil business partners ang pamilya nilang dalawa noon. Bakas sa mukha ni Sofia ang pagkatampo dahil hindi man lang siya nakapaghanda dahil hindi nasabi sakanya ni Diego “baka naman sosorpresahin ka niya.” Sambit ni Michelle kay Sofia. Nang pauwi na si Sofia ay nagulat siya na may sasakyang pula sa harap ng kanyang apartment nakaharang ito kaya hindi makapasok si sofia agad siyang bumababa upang tignan kung sino ito laking gulat niya ng makita si Diego sa loob ng sasakyan agad namang bumababa si Diego upang salubingin ang kanyang kaibigan, pinapasok ni Sofia si Diego sa kanyang munting apartment inalok niya ito ng juice ngunit tumanggi lamang ito, at sila naman ay nagkwentuhan nalamang dahil matagal tagal na rin simula ng magkahiwalay sila, “kamusta ka na mabuti at nagparamdam ka pa, ni hindi ka man lang sumulat.” Sabi ni Sofia kay Diego, “pasensya na at nagpokus rin kasi ako sa aking pag aaral doon at kinailangan kong pagbutihan upang makahanap ng magandang trabaho doon kaya naman nagbakasyon muna kami dito pagka graduate ko.” Sabi ni Diego at tawa sila ng tawa dahil binalikan nila ang mga ala alang kanilang ginawa noong kabataan nila.

     Dalawang buwan na ang nakalipas at patuloy parin ang pagbonding nila ni Sofia at Diego pero minsan ay sila ay nagbabangayan dahil tingin ni sofia ay may tinatago sakanya itong si diego. “diego, kung may problem aka pwede mo naman akong pwetuhan matutulungan kita.” Sambit ni sofia kay diego, “pero sofia wala naman akong dapat ikwento o ilahad sayo masaya tayo oh, dahil isang buwan nalang ay babalik na ulit kami sa Estados Unidos.” Nagulat naman si sofia “ha? Isang buwan nalang at uuwi na kayo?” sabi ni sofia at tumango naman itong si diego. Nakaisip si sofia ng plano kung ano ang pwede nilang gawin bago umalis sila diego at kinausap na niya ang mommy ni diego sa plano, at ang plano ay mag-oouting silang lahat upang sulitin ang mga huling araw na nandito sa PINAS ang kanyang kaibigan.

     Nang nakaempake na ang mga gamit ni sofia ay agad siyang dumiretso sa bahay nila diego upang sorpresahin ito na sila ay mag-oouting. Nasa kwarto ngayon ni diego si sofia upang gisingin ito at magready, nang mapansin niyang sobrang daming gamot sa lamesa ni diego at may oxygen tank pa sa may sulok nito, ngunit hindi nalang niya ito pinansin at ginising na lamang si diego pinalabas niya agad si sofia at siya ay nagready na para sa outing.

     Nang makarating na sila sa resort sa Batangas ay nagtry agad sila ng mga extreme water rides tulad ng jetski, banana boat at kung anu-ano pa napansin naman ni sofia si diego na hingal na hingal kaya nag alala na siya rito “okay ka lang ba?, okay lang naman kahit wag na tayo magrides.” sambit ni sofia kay diego  tumango naman si diego at sinabing “saan mo pa ba gusto tara na.” “cliff diving tayo tapos snorke.” Sumangayon naman si diego at nagpunta na sila sa cliff diving area, halata sa mukhang  ni diego ang pagkabalisa pero hindi niya ito ipnapahalata kay sofia. Nang sila na ni sofia ang tatalon ay ibang iba na ang kondisyon ni diego pero nang nakatalon na sila ay hindi agad nakaangat si diego pero may lifevest ito agad naman silang tinulungan ng mga lifeguard. Bakas sa mukha ni sofia ang pag-aalala dahil nasilayan niya ang walang malay na si diego, tumakbo siya sa cottage iupang sabihan ang mommy ni diego na nawalan ng malay si diego, dali dali naman silang nagpunta at pina-ready na ni sofia ang sasakyan kung isusugod nila ito sa ospital, dahil nagiba na ang kulay ni diego at nang dinala na nila sa ospital si diego ay agad naman nilang pinaunlakan ng serbisyo si diego. Lumapit ang magulang ni diego kay sofia at sinabing “may sakit si diego, may sakit siya sa puso at nalalabi nalamang ang mga oras niya rito sa ating mundo, pasensya na iha dahil ayaw ka niyang mag-alala, kaya kami nagpunta ng Estados Unidos upang doon siya maipagamot.” Sobrang lungkot ay humagulgol na sa iyak si sofia. “ Nung una ay okay pa ang kanyang kalagayan, pero nang magsimulang magaral si diego ay bigla nalamang siyang inatake sa kanilang school at nasuri ng doctor doon na may sakit siya sa puso at nung makalawa lang ay nagpacheck up kami at sabi ng doctor na may pumutok na ugat sa ulo ni diego na nagbunga ng tumor sa utak.” Sabi ng mommy ni diego habang umiiyak. Lumipas ang isang linggo ay wala paring malay si diego nang mailipat na siya sa Maynila upang doon ituloy ang gamutan.

     Pumunta sa ospital si sofia upang bisitahin si diego , nakita naman iyang wala ang mommy ni diego kaya agad agad siyang oumasok dito at binantayan, habang inaayos niya ang mg agamit at pagkainni diego ay nagulat siya ng biglang umimik si diego at agad naman siyang lumapit dito at tumawag ng doktor dahil nagiba ang kulay nito at tumunog ang machince ng nagmomonitor ng buhay ay nagflat line na nagdasal agad si sofia at tinawagan ang mommy ni diego at agad na pinapunta sa ospital.

     Dasal lang ng dasal si sofia, at makalipas ang limang minute aay bumalik na uli sa kondisyon si diego at muling nagpahinga. Kitang kita sa mga mukha nila ang pag-aalala ngunit hindi sila nawalan ng pag-asa.makalipas ang dalawang araw ay muling bumisita si sofia sa ospital nakita niya agad si tita doon sa kwarto at agad siyang pumasok nagkwentuhan sila tungkol kay diego “alam mo sofia huling nagkaganyan ang anak ko ay hindi ko talaga nakayanan, buti nalang nandyan ka kasama ko upang harapin ang mga ito.” Ika ng mommy ni diego kay sofia. Nagkwentuhan lang sila hanggang sa sabi na lamang ng mommy ni diego ay kailagan na muna niyang magpalit at maghanda sa bahay nila at babalik na lamang muli, umu-oo nalnag si sofia at siya ang naiwan magbantay kay diego, habang kinakausap niya si diego hindi na niya napgilang maiyak, “magpanggaling ka diego, miss na miss ka na naming lahat.” Hindi namalayan ni sofia na nkatulog na pala siya sa  tabi ni diego, inayo sna niya ang sarili niya at muling binantayan si diego. Dumating naman ang doctor upang icheck up si diego, muling kinuhaan ng digo si diego at nagtanong si sofia sa doktor “dok, sa tingin niyo po kalian po kaya magigising si diego?” napangisi naman ang doctor at sinabing “iha, tanging dasal lang ang makapagpapagaling kay diego” nagpaalam na ang doctor at naiwan nanaman si sofia kay diego buti nalamang ay nakapagpaalam siya sakanyang boss sa trabaho. Habang nag-aayos ng gamit si sofia bigla nalamang may nagsalita at sinabing “ahhh” mahina ito pero malalim at dinig na dinig mo itp, agad namang pumunta si sofia kay diego at akamng tatawagan ang mga doktor ngunit pinigilan siya ni diego dahil okay lang naman daw siya, umupo sa tabi ni diego si sofia at nagsimulang magsalita si diego pero nanghingi muna ito ng tubig at ibinigay naman agad ni sofia ang tubig kay diego. Hinawakan ni diego ang kamay ni sofia.

     Nagsimula nang magsalita si diego kahit mabagal ito pinakinggang mabuti ni sofia, “sofia gusto kung sabihin sa iyo na kahit anong mangyari ikaw parin ang bestfriend ko mahal na mahal kita, sana ay maintindihan mo kung bakit hindi ko sinabi saiyo ang kalagayan kong ito, alagaan mo ang sarili mo at wag mag papabaya, pero parang hindi ko na kaya at gusto ko nang magpahinga, sana ay matignan tignan mo ang mommy ko pakisabi na mahal na mahal ko siya, maraming salamat sa lahat ng mga oras at alaalang ating pinagasamahan pero hanggang dito nalang. Sabi ni diego na dahang dahang pumipikit at hinihiwalay ang mga kamay nilang dalawa ni sofia, bakas nab akas sa mukha ni sofia ang lungkot at pagkadismaya dahil wala na ang kanyang tinuturing na bestfriend.

     Araw na ng huling hantungan ni diego at lahat sila ay nagluluksa pero makalipas ang dalawang linggo ay naghilom na ang mga sugat sa kanilang puso at damdamin, tila tanggap na nila ang pagkawala ni diego at bumalik na ng  Estados Unidos ang mommy ni diego upang makalimutan na nag iba pang mga alaalang naiwan.

     Makalipas ang isang buwan ay nagtrabaho na sa ibang bansa si sofia, upang doon na magtrabahi, habang naglalakad sa daan si sofia ay may nakabungguan siyang isang lalaking maraming bitbit at agad namang tinulungan ni sofia ang lalaki at nagsorry sila sa isa’t-isa, at tila nagkagulatan sila ng Makita ang bawat isa ang lalaki kasing iyon ay kaibigan ni diego na si enzo kung saan sila ay magkalaro noon. Nagkamabutihan na silang dalawa at makalipas ang dalawang linggo ay tila lumalalim na ang pagtitinginan nila sa isa’t- isa.

“Tunay na Magkaibigan”

Ni: Maureen Delos Santos

            Sa lalawigan ng Pangasinan ay naninirahan ang dalawang lalaking nag ngangalang Jose at Ramil na matagal ng matalik na magkaibigan. Simula pa pagkabata ay sila na ang palaging magkasama. Sapagkat sabay na lumaki, pareho nilang itinuturing ang isa’t-isa bilang isang tunay na magkapatid na. Sa paglipas ng pahanon ay marami na silang naranasan na lalo pang nagpatatag sa kanilang pagkakaibigan.

            Sa kasalukuyan, sila ay parehong nasa huling taon na sa hayskul sa isang pampublikong paaralan sa nasabing lalawigan. Si Jose ay labing pitong gulang na. Samantala, si Ramil ay labing walong taong gulang na.  Dapat ay nasa unang taon na sa kolehiyo ngayon si Ramil, ngunit hindi siya natuloy sapagkat kinakailangan niyang tumigil sa kalagitnaan ng pag-aaral noong nakaraang taon. At dahil dito ay wala siyang magagawa kung hindi ang umulit sa huling taon ng hayskul. Ang estado ng kanilang pamumuhay ay simple lamang. Hindi sila ganoong kayaman ngunit hindi rin ganoong kahirap.

            Isang araw habang sabay na naglalakad papunta sa silid-aklatan ang dalawang matalik na magkaibigan ay napag-usapan nila kung ano ang plano nila pagdating nila sa kolehiyo. “Ramil, kung ikaw ay nasa kolehiyo na ngayon, ano sana ang kurso mo ay saan ka nag-aaral?” tanong ni Jose kay Ramil. “Balak ko sanang mag civil engineering sa isang paaralan sa Maynila, ngunit sa ngayon ay wala pa itong katiyakan.” Sagot naman ni Ramil. “Ikaw ba? Ano naman ang iyong plano para sa kolehiyo?” tanong rin ni Ramil pabalik kay Jose. “Katunayan niyan ay hindi ko pa ito napag-iisipan sapagkat isinasaalang-alang ko rin ang nais ng aking ina at ama. Pero nais ko rin na sa Maynila mag-aral,” sagot ni Jose. Hanggang sa mga sumunod pang mga minuto ay nandoon lamang sila sa silid-aklatan, nagkwekwentuhan habang nag-aaral. Makalipas pa ang ilang mga minuto ay napagdesisyunan na nilang bumalik sa kanilang silid-aralin. Tatlong oras pa ang lumipas at oras na ng kanilang uwian. Dahil magkalapit lamang ang kanilang mga bahay ay parati silang sabay na umuuwi. Araw-araw din ay nilalakad lamang nila ito dahil ang distansya ng paaralan nila mula sa kanilang bahay ay hindi naman ganoong kalayuan.

            Lumipas pa ang ilang mga buwan, limang buwan na lamang ang natitira at malapit na silang makapagtapos ng hayskul. Ngunit sa paglipas rin ng panahon ay ang pagbabago sa ugali ni Ramil. Napapansin ni Jose na ang kanyang matalik na kaibigan ay madalas na lumiliban sa kanilang paaralan. Kapag tuwing magkasama naman sila ay lagi itong tulala at tila ba ang lalim ng kanyang mga iniisip. Sa tuwing magsasalita o magkwekwento si Jose ay tanging tango lamang ang isinasagot sa kanya ngunit kadalasan naman ay ito ay walang kibo lamang. Sa tuwing nagtatanong siya ay kinakailangan pa niyang ulitin dahil madalas ay hindi ito nakikinig. Tila ba nagbago ang kanyang ugali, ang nasa isip ni Jose. Dahil dito ay minabuti na niyang kausapin ang matalik na kaibigan isang hapon habang sabay silang naglalakad pauwi. “Ramil, ayos ka lang ba? Bakit para yatang napakatahimik mo nitong mga nakaraang araw? Tila ba wala ka sa iyong sarili,” tanong niya kay Ramil. “Hi-hindi… Pagod lamang ako dahil sa mga gawain sa eskwelahan at sa bahay,” sagot ni Ramil. “Sige Jose, mauuna na ako sayo. Hindi na ako makakasabay pa sayo pauwi dahil mayroon pa pala akong pupuntahan,” nagmamadaling sabi ni Ramil. “Magkita na lamang tayo bukas uli, paalam,” sabi ni Ramil at tumakbo na sa kabilang direksyon. “Te-teka, sandal!” habol ni Jose. Ngunit si Ramil ay nakaalis na. Naiwan naman si Jose at walang nagawa. Ipinagpatuloy na lamang niya ang paglalakad pauwi sa kaniyang bahay.

            Kinabukasan, pagdating ni Jose sa kanilang silid-aralin ay hindi niya nakita si Ramil sa kanyang upuan. Bago siya umakyat ay hindi niya rin nakita si Ramil sa madalas nilang pwestuhan sa labas ng eskwelahan. Hindi niya man ito gusto ay inaamin niya na nakasanayan na niyang madalas itong wala sa klase.

            Linggo ng gabi, papauwi na si Jose galing sa bahay ng kanyang kaklase dahil tinapos nila ang proyekto ng kanilang grupo ng biglang mayroong lalaking bumangga sa kanya. Sa sobrang lakas ng pagkakabangga ay pareho silang tumumba sa sementadong daan. Ilang segundo ang lumipas bago makatayo si Jose at ang lalaking nakabangga sa kanya. Tatakbo na sana ang lalaki ngunit malakas itong hinatak sa damit ni Jose sa puntong mapupunit na ito. Ngunit laking gulat niya ng makita si Ramil sa harapan niya. “Ramil! Anong ginagawa mo dito?” gulat na tanong ni Jose. Napansin niyang pawisan ito kaya muli siyang nagtanong. “Saan ka ba nagpunta at parati kang wala sa klas-,“ napatigil siya ng makita ang hawak ni Ramil sa dalawang kamay nito. “Ramil! Saan galing iyang napakaraming perang iyan?” tanong ni Jose. Saglit na tumahimik ang paligid ngunit pagkatapos ay ang mahinang pag-iyak ni Ramil ang siyang bumasag sa katahimikan.

            “Jose… hindi ko sinasadya,” sabi ni Ramil habang humihikbi. “Hindi ko ito ginusto at wala na akong maisip na iba pang paraan,” pag-amin ni Ramil. “Ano bang ibig mong sabihin?” nagtatakang tanong ni Jose. “May sakit ang nanay ko ngunit wala kaming pampagamot. Mahirap lamang kami at walang pambayad. Hindi alam ng tatay kung saan na kami kukuha ng pera,” umiiyak na pagsasalaysay nito. “Noong nakaraang taon, iyon ang unang beses na kinakailangan ng nanay na magpagamot dahil sa sakit niya. Iyon din ang rason kung bakit ko kinakailangang tumigil sa pag-aaral. At ngayong taon, ito na ang pangalawang beses. At ngayon walang-wala na talaga kami. At hindi ko alam kung ano ang mangyayari kung ganoon sa nanay ko,” patuloy ni Ramil. Nagulat si Jose dahil ang akala niya ay iba ang dahilan kung bakit kinakailangan ni Ramil na tumigil noon sa pag-aaral. Ngayon ay pakiramdam niya ay naaawa siya sa kanya dahil sa mga pinagdadaanan niya. Kaya nais niya itong tulungan. “Bakit hindi mo ito sinabi sa akin, Ramil? Maaari ka naming tulungan ng nanay at tatay ko. Maaari rin tayong humingi ng tulong sa mga kaklase natin. Hindi sila tatanggi dahil alam nilang mabuti kang tao,” paliwanag ni Jose. “Ngunit sa ngayon ay ibalik muna natin ang perang hawak mo sa taong nagmamay-ari niyan at humingi ng patawad. Tiyak kong naghahanap ang may-ari niyan,” patuloy ni Jose.

            Gayon nga ang ginawa nila pareho. At dahil mabait ang lalaki ay hindi na niya ito ipinakulong pa. Sa ngayon, tinutulungan ni Jose si Ramil na humanap ng pera para sa pampagamot ng nanay ni Ramil. Marami ang nais na tumulong kay Ramil dahil alam nilang siya ay isang mabuting tayo. Kaya naman hindi na nagtagal pa sa ospital ang kanyang ina at nakalabas din. Malaki ang utang na loob ni Ramil kay Jose dahil kung hindi dahil sa kanya ay nagkasala na sana siya ngayon.

            “Maraming salamat, Jose. Tunay na napakabuti mong kaibigan. Nagpapasalamat ako at naging matalik na magkaibigan tayo,” aniya Ramil. “Wala iyon. Basta lagi mo lamang tatandaan na lagi akong nasa tabi mo. Sa tuwing kinakailangan mo ako ay huwag kang mahihiyang lumapit sa akin. Hindi ako magdadalawang isip na tulungan ka,” aniya Jose. “Para saan pa at naging matalik na magkaibigan tayo, hindi ba?” dagdag pa niya. “Tama ka. Asahan mo na ganoon din ako sa iyo,” sambit ni Ramil. Pagkatapos noon ay masaya at nagkukulitang sabay na bumalik sa kanilang mga tahanan.

“Sundalo”

Ni: Matthew Roxas

     May isang sundalong nag-ngangalang "Brenan Subaru". Siiya ay isang magiting na sundalo siya din ay matapat.  Siya ang pinaka magaling na sundalo kaya marami ang may ayaw sa kanya. Ang isang sundalo na lumalaban sa kanya ay nag-ngangalang "Henrychevrolett". Siya ang may ayaw kay Brenan kaya palagi niya itong kinokontra hanggang isang araw lumalaban sila kontra sa rebelde ay napakadaming natulungan ni Brenan at nag selos si Henry kaya nilabanan nya ito habang nakikipaglaban si Brenan at hindi nya tinutulungan si Henry kaya hirap na hirap ito at nararamdaman na ni Brenan na may galit  si Henry sa kanya ngunit hinahayaan niya na lang ito dahil ang nasa isip ni Brenan ay hindi ito traydor. Natapos ang gera at nag pahinga na sila sa kanilang kampo at nanaginip si Brenan na pinapatay siya ni Henry kaya bigla nalang siyang nagising. Si Brenan ay uminom ng tubig dahil sa sobrang kabado at naligo siya saglit at uminom siya ng kape at kumain. Kinabukasan nag training siya at masama ang tingin ni Henry kay Brenan dahil sa kanyang napanaginipan hindi alam ni Brenan na totoo  ang kanyang napanaginipan na traydor si Henry at masamang tao ito kaya nailang si Brenan na pansinin ito. Nagpapahinga na uli sila ay bigla sila nag usap tungkol sa  pamilya ni Henry. Si Henry ay isang mayaman ngunit si Brenan ay mahirap. Kinabukasan may gera sila tapos naisipan ni Henry na gawin na ang masamang binabalak niya at nag tagumpay ito nabaril niya si Brenan ng patago.

“Kapatid”

Ni: Ian Dela Rosa

     Si Emmeth ay isang mabait na mag aaral matalino, masipag at responsable. Siya ay maaasahan sa lahat ng bagay. Minsan na siya naging Top 1 sa klase at nung nag graduate siya ng elementary siya ay naging isang valedictorian. Ngunit may isa siyang pinoproblema sa kapatid, ang kapatid niyang si Clara ay may malubhang sakit at naging labas pasok siya sa ospital. Binibisita naman ni Emmeth ang kanyang kapatid sa ospital at kasama ang iba niyang kaibigan mabait sila sa kanyang kapatid at pinapasalubungan pa ito. Nung nagtapos na si Emmeth sa High School, binisita niya ang kanyang kapatid para tulungan siya na pumili sa kolehiyo,

"Ate ano ba dapat kong piliin sa kolehiyo?" tanong ng binata

"Ano nga ba?"

"Mag aral ka ng medisina"

"Medisina? Ibig mong sabihin magdodoktor ako?"

"Oo parang ganun na nga"

"Bakit naman po?"

"Di ba nung bata ka pa lagi mo sinasabi sa akin na gusto mo maging bayani?"

"Opo ate"

"Kung ganun ito ang mga una mong hakbang dahil sa mundong ito marami ka matutulungan na tao pag simple lang ginagawa mo tulad ng pagbibigay barya sa mga namamalimos at isa pa... Malay mo magamot mo pa ako pagtapos mo"

"Sige po ate magdodoktor ako"

"Gawin mo lahat ng makakaya mo Em"

"Opo Ate para sa iyo ito pangako"

     Nung araw na iyon ginanahan si Emmeth na mag aral ng mabuti dahil sa pangako na ginawa sa kanyang kapatid. Siya ay nagsikap para sa pangako ni Emmeth kay Clara ngunit habang tumatagal ang panahon mas lalong lumalala ang kalagayan ni Clara hanggang ni hindi na ito makaupo ng maayos. Pagtapos ng ilang taon binisita ni Emmeth si Clara

"Oh Emmeth kamusta ka na?"

"Ayos lang po ate, nakakapag aral naman rin po ako ng mabuti'

"Kung ganun maganda yan hehe, Emmeth mukhang di na ata ako aabot"

"Aabot ka tiwala lang Ate konting taon na lang at magagamot na kita"

"Di ganun ka simple yun, alam mo ba kung bakit kita pinagdoktor"

"Para magamot kita?"

"Hindi dahil gusto kita maging inspirasyon nga mga tao, di ba masarap pakinggan ang salamat sa ibang tao dahil niligtas mo sila?"

"Siguro"

"Wag ka mag alala dahil lalaban ako hanggat kaya ko Em"

"Sige po ate, isa pa pala bakit may papel ka diyan?"

"Ahh wala ito"

"Sige"

     Pagtapos ng ilang taon nagtapos na si Emmeth sa pagaaral ng kolehiyo bibisatahin dapat ni Emmeth si Clara ngunit wala siya roon tinanong niya sa nurse kung nasaan siya ay sabi niya ay wala. Tinanong naman ni Emmeth ang doktor sabi ng doktor sa kanya ay wala na siya laking gulat naman nito ni Emmeth. Nung uwuwi siya sa bahay nila doon nakita ni Emmeth ang burol ni Clara umiiyak siya nung nakita niya ito. Pumunta siya sa kwarto ni Clara para balikan ang mga alaala nilang dalawa, napansin ni Emmeth na may nakakupli sa unan ni Clara nung tinignan niya ito muka itong sulat binuksan niya ito at binasa

     "Emmeth kamusta ka na? Pasensiya na di ako umabot alam kong gusto mo akong gamutin pero hindi na ako umabot patawad. Patawad din kung medyo maharot ako minsan pero gusto ko ipagpatuloy mo pa rin ang pagiging doktor mo dahil alam ko sa sarili ko na marami ka maliligtas na tao malakas kutob ko dun. Emmeth patawad dahil hindi na kita makikita patawad dahil iniwan kita sana mapatawad mo ko. Wag ka mag alala babatayan kita sa langit at sana minsan mapansin mo rin ako tuwing titingin ka sa langit. Mahal kita bunso kong kapatid at paalam."